Kleine weemoed bij wat achterblijft.
De meren, bergen,
de weiden.
Het eindeloos verwonderd kijken
en lachen tot ver voorbij pijn in je buik.
Hartvormige gaten in dagen praten.
Groep
heeft nog nooit zo groots gevoeld:
hier voor altijd in te verdwijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten