Let them hang!

Zonder twijfel is dit het meest frustrerende knutselproject waar ik ooit in mijn volwassen leven aan ben begonnen... Ik raad het dan ook alleen aan, aan hen die de kunst van het Zen-zijn en vooral: -blijven, door en door gemasterd hebben.

Ik zeg overigens in mijn volwassen leven, omdat er (voor een ongeduldige hittepetit als ik) onmogelijk iets ergers bestaat dan dat ene taakje waar mijn kleuterjuf ons - arme kindertjes - 27 jaar geleden (!) op een goede middag mee opzadelde. Ik herinner het me nog steeds levendig, zo'n (vreselijke) indruk heeft het op me gemaakt.

Alle kids kregen een a4 papier en kleurpotloden en de opdracht het hele vel in te kleuren. Het hele vel. Er mocht nog geen stipje wit overblijven. Dat betekende strepen strepen strepen in alle kleuren en dan nog meer strepen, want een a4 heeft best veel wit. Zucht. 

Daarna moest het hele vel met zwarte wasco worden ingekleurd. Het héle vel... Er leek maar geen einde aan te komen. 

Weet je welke proporties zo'n a4'tje kan aannemen voor een vierjarige? Niet te doen. 

Tot slot moesten de kindertjes, inmiddels allemaal met een lamme arm en helemaal klaar met al dat gekleur, met een naald strepen over het papier krassen, zodat de wasco daar verdween en de onderliggende kleuren weer zichtbaar werden. Vuurwerk! Ooooh!

Als ik er aan terug denk, voel ik nog mijn ongeduld, mijn frustratie. Dat gapende papier dat steeds nog ergens een ongekleurd stukje had, het totale gevoel van: IK HEB HIER GENOEG VAN! Maar ja, zei de juf, de tekening moest af!

Mijn vuurwerk was overigens mislukt (dat strepen krassen was toch nog best lastig) en de tekening werd weggemieterd. Dág, met je vuurwerk!

Maar goed, terug naar 2014. Ik zag dit craft-idee een paar keer voorbij komen online en het leek me wel wat. 

Het idee is simpel genoeg.
Je neemt touw, behanglijm en ballonnen en drapeert het behanglijmde touw, als ware het papier maché, om de ballon, laat het droog, haalt de ballon er tussen uit en voíla: je hebt een solide bol van touw, die je ergens kan ophangen, bijvoorbeeld met een lampje er in. That's it.
Dacht ik.

Little did I know dat dit een vies, plakkerig, frustrerend en eindeloos werkje is, waarbij het touw overal blijft plakken behalve op de ballon, jij zelf èn je hele omgeving onder de lijm komen te zitten en je, op het moment dat je er ècht hé-le-maal klaar mee bent, genadeloos wordt geconfronteerd met het feit dat het einde nog lang niet in zicht is. Oh joy.

De details zal ik je besparen. Ik kan volstaan met te zeggen dat mijn lief, toen hij me plakkerig, bezweet en met plukken touw in mijn haar al vloekend ballonnen door de kamer zag smijten, kort overwoog een mental doctor voor me te bellen. Oh well. Iets met pieken en dalen.

Afijn, uiteindelijk kwam het af en het resultaat was best geinig. Het doel heiligt wederom de middelen.

De behanglijm heb ik overigens weggesmeten en die troep komt nóóit meer mijn huis in ;)